W 4 niedziele adwentu zapalamy czwartą, ostatnią świecę na wieńcu Adwentowym. Oznacza to, że Narodzenie Boga jest już blisko. Cztery Niedziele Adwentu wprowadził do liturgii Kościoła rzymskiego Papież Grzegorz Wielki. Świece adwentowe wskazują na najważniejsze etapy historii zbawienia. Zapalane kolejno w każdą niedzielę wskazują na upływ czasu, skracając czas oczekiwania na Boże Narodzenie. Istnieje tradycja, że na wieńcu adwentowym świece powinno się zapalać zawsze w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara.
„Świeca Proroka” (Świeca Nadziei) – zapalana w I Niedzielę Adwentu symbolizuje proroków, którzy zapowiedzieli przyjście Mesjasza.
„Świeca Betlejem” (Świeca Pokoju) – zapala sią ją w II Niedzielę Adwentu na pamiątkę miejsca, w którym narodził się Zbawiciel.
„Świeca Pasterzy” (Świeca Radości) – zapalana jest w III Niedzielę Adwentu przypomina pasterzy, którzy jako pierwsi ujrzeli Jezusa i ogłosili światu „radosną nowinę”. Niedziela ta nosi nazwę Gaudete („Radujcie się”), dlatego świeca ma radosny, różowy kolor.
„Świeca Aniołów” (Świeca Miłości) – zapalana w IV Niedzielę Adwentu symbolizuje natomiast aniołów, którzy objawili się pasterzom w grocie betlejemskiej, ogłaszając im narodziny Dzieciątka Jezus.
Jeszcze inni poszczególne świece kojarzą z nazwami imion, które niegdyś odpowiadały liturgicznie danej niedzieli Adwentu: I świeca Izajasza (Isaiaskerze), II świeca Jana Chrzciciela (Johanneskerze), III świeca Józefa (Josefskerze) i IV świeca Maryi (Marienkerze). W wielu krajach przestrzega się zasady, by trzy świece były fioletowe, a jedna różowa (III Niedziela Adwentu), co odpowiada barwom liturgicznym tego okresu. W katolickiej części Irlandii, gdzie wieńce adwentowe są używane tylko w kościołach, oprócz trzech fioletowych i jednej różowej świecy jest jeszcze jedna biała świeca. Ta piąta świeca stoi pośrodku wieńca adwentowego i jest zapalana w Wigilię Bożego Narodzenia. W rycie ambrozjańskim, który dominuje w Mediolanie i okolicy, zapala się 6 świec z racji tego, że okres Adwentu obejmuje 6 Niedziel.
Zazwyczaj świece ustawione są na kole. Kształt ten oznacza, że Bóg nie ma początku ani końca. Okrągły kształt wieńca adwentowego jest więc symbolem jedności i wieczności. Przypomina powtarzający się cykl pór roku. Koło sporządzone jest z gałęzi roślin wiecznie zielonych, czyli przeważnie z drzew iglastych – sosny czy świerku. Ma to oznaczać życie wieczne, jakie daje nam Chrystus. Wiecznie zielone gałązki są także znakiem nadziei: na świat ma przyjść Mesjasz, który pokona ciemność, zło i śmierć. Przypominają również wejście Jezusa do Jerozolimy, kiedy został przywitany zielonymi gałązkami i okrzyknięty Królem. Czerwone wstążki zawiązywane na wieńcu symbolizują miłość Boga, która najpełniej objawia się w narodzeniu Syna Bożego, który stał się człowiekiem. Fioletowe wstążki są natomiast znakiem pokuty i nawrócenia w oczekiwaniu na przyjście Mesjasza. I wreszcie samo zapalanie świeczek wiąże się z tym, że Zbawiciel sam nazywał siebie „światłością świata”. Mówi o tym Ewangelia wg św. Jana: „Ja jestem światłością świata, kto idzie za mną, nie chodzi w ciemnościach, ale będzie miał światłość żywota (J 8,12)”.
W całości wieniec adwentowy jest obrazem wspólnoty oczekującej w miłości i radości na swojego Pana. Jest też formą hołdu dla oczekiwanego Chrystusa jako zwycięzcy, króla i Zbawiciela, dlatego powinien być umieszczany w kościele na widocznym miejscu.